Απ' το άπειρο σ΄εσένα

Άλλη μια βραδιά πέταξες μέσα στο χουχουλιάρικο πάπλωμά σου. Ξυπνάς και ανοίγεις τα μάτια. Ο καιρός μουντός και η ατμόσφαιρα πολύ βαριά για έναν τόσο ανοιξιάτικο μήνα..αλλά κάποιος σα να το 'ξερε εκεί πάνω. Διάθεση μηδενική και η μουσική σε τόνους γκρι. Ανοίγεις την τηλεόραση, έτσι για παρέα..πολλά φώτα, φτηνό ροζ και καλοπληρωμένοι γελωτοποιοί..εκνευρίζεσαι και το δάχτυλό σου βρίσκεται ήδη στο κόκκινο κουμπί.

Κάθεσαι στον καναπέ με το βλέμμα πάντα έξω από το παράθυρο..ακόμη και στις μαύρες σου θέλεις να βλέπεις ουρανό..Το είπε και η μπλέ πόρτα. Πολύ μοναχική, αλλά "έτσι πρέπει".. Σκέφτεσαι το σήμερα, το χθες, το πέρσι. Πόσο όμορφα περνάς μαζί τους.. Η ζωή είναι ένα δρομολόγιο, άλλοι άνθρωποι είναι για σένα τα τρένα και κάποιοι οι σταθμοί.. Αλλά το μέλλον μακρινό και το παρόν σου στην απόχρωση του κόκκινου.. "Ψάχνεις το φως σου σε σβησμένα αστέρια, ζητάς βοήθεια από ανήμπορα χέρια"..και το μόνο που θέλεις είναι πέντε δάχτυλα να μπλέκονται μέσα στα δικά σου..κοίταξέ με, ξεψυχάω ανήμπορη μακριά απ' τα χάδια σου!

Φεύγεις για ακόμη μια φορά από τις χαζές σου σκέψεις, νύχτες που κρύβουν μέσα τους τον πιο μεγάλο ήλιο. Σηκώνεσαι και παίρνεις τη βαλίτσα σου για το σημερινό ταξίδι..Η καρδιά σου σαν σκισμένος χαρταετός..

"Πότε γίνεσαι πουλί που πετάει, βλέπει, φοβάται τα πάντα..και τα ερωτεύεται..μα δίχως φωνή, γιατί τόσος έρωτας είναι βλασφημία να εκφράζεται.."